Extreem

Zou het kunnen dat we op zoek gaan naar steeds extremere sportieve uitdagingen omdat we het in ons dagelijks leven zo gemakkelijk hebben? En nu hoor ik jullie denken: ”Makkelijk? Ik vind het leven niet eenvoudig.” Denk dan eens na: ’s morgens is er koffie met een druk op de knop, naar het werk gaan gebeurt met vijf stappen naar de auto en wat energie die verloren gaat aan ergernissen met betrekking tot de files of de andere weggebruikers. Werken doen we achter de computer en enkel onze vingers worden moe. De lunch ligt na een simpel telefoontje op kantoor. Kauwen hoeft niet, want het broodje is zodanig leeg dat het smelt in de mond. Het blikje cola dat er achteraan gaat, geeft een explosie in het hoofd die we interpreteren als een energieboost. De klop die we daarna ervaren zien we als een dip omdat we zo hard hebben gewerkt. Het is ons lichaam dat even halt roept, want het heeft net de brokstukken van die knal geruimd. Als antwoord gooien we er een chocoladereep en een Ice-tea tegenaan. En het ontploft weer in ons hoofd en ons lijf moet opnieuw aan het delven op zoek naar overlevenden. 

Ik moet jullie gelijk geven, het leven is inderdaad niet gemakkelijk ... voor onze cellen. Maar wat ik eigenlijk bedoel is dat er bij geen enkele stap in ons levensproces nog een vorm van fysieke inspanning nodig is, dat we in onze maatschappij niet meer lichamelijk door een muur moeten gaan om te overleven. Onze spieren leiden een lamlendig leven, terwijl onze cellen zich de ziel uit het lijf werken als gevolg van al die rommel die we binnen gooien. Maar dat voelen we niet. Althans die signalen negeren we: hoofdpijn, een opgeblazen buik, darmkrampen, zweten, vermoeidheid, wie kent het niet? Maar goed, terug naar het vraagstuk van de dag: zou het kunnen dat we op zoek gaan naar steeds extremere sportieve uitdagingen omdat we het in ons dagelijks leven zo gemakkelijk hebben? Twijfelt er nog iemand? Overleven in onze maatschappij is een evidentie geworden, dan maar die overlevingsdrang kunstmatig prikkelen door een buitengewone sportieve inspanning te verrichten. Is dat niet een klein beetje een schande dat we ons alles in onze schoot laten werpen, alles voor lief nemen, steeds sneller gaan, voor niks meer tijd hebben en daarmee het milieu en onze cellen belasten. Om dan bij wijze van tegenprestatie ons fysiek af te reageren in een loodzware competitie als de Cape Epic, de Grand Raid Godefroid, de Zillerthalmarathon en vul maar aan wat je zelf gereden hebt dit jaar? Ik wijs niemand met de vinger, want ik doe het ook. 

Ik constateer en ik beschrijf nu gewoon wat ik ervaar door even stil te staan. Want sinds ik Japanse driejarenthee drink in plaats van koffie heb ik elke ochtend zes minuten de tijd om gewoon eens stil te staan. Een minuut om het water te laten koken. Een minuut om het tot net onder het kookpunt te laten zakken, drie minuten om het builtje ( dat ik zelf heb gevuld met losse blaadjes ) te laten trekken en nog een minuut om het op drinkbare temperatuur te laten komen. Op die tijd heb jij drie koppen koffie binnen. Wat ik ervaar als ik de thee drink is geen boost. Mijn lijf wordt niet onder druk gezet en ik val een tijdje later niet in een gat. Mijn geest blijft helder, ik ben niet vermoeid en ik heb geen andere klachten. 

Ik verplaats me zo veel als mogelijk met de fiets, eet voeding van natuurlijke oorsprong, rasp mijn worteltjes met de hand, bak mijn eigen koekjes en wat merk ik? De behoefte om mijn teveel aan energie te ventileren in een sportief event is er niet meer. De drang heeft plaats gemaakt voor iets wat ik als veel waardevoller ervaar: pure goesting. En dat voelt heel gematigd. Maar misschien klinkt dit voor jullie dan weer allemaal heel extreem?